Over kinderen van gescheiden ouders, en het missen van meer dan alleen de ander.
Kinderen van gescheiden ouders missen tijdens de vakantieperiode vaak meer dan alleen hun andere ouder. Soms is het hun speelgoed, of het bureau waar ze altijd aan zitten, of de plantjes die ze zelf verzorgen. In dit verhaal deel ik hoe ik dat zie bij mijn dochter en bij mijn stiefkinderen. En hoe ‘thuis’ niet altijd één adres is.
Na onze vakantie zat mijn zestienjarige dochter naast me. Ze heeft het fijn gehad, dat zie ik aan haar. Maar er hing ook iets om haar heen dat niet direct een naam heeft. Een lichte weemoed, misschien.
“Ik mis papa,” zei ze. En na een korte stilte: “En mijn bureau. En mijn plantjes.”
Het raakte me. Want ja, natuurlijk mis je je andere ouder. Maar ook je spullen missen, die plek waar je je huiswerk maakt, de plantjes die je zelf verzorgt, daar praten we niet zo snel over. En toch is het zo logisch.
Voor kinderen met gescheiden ouders bestaan er twee werelden. Twee plekken waar ze slapen, groeien en dromen. Waar ze herinneringen maken. En als je van de ene wereld naar de andere gaat, laat je niet alleen een ouder achter, maar ook een stukje van je eigen leven.
Bij mijn stiefkinderen is dat weer anders. Stiefzoon woont op kamers in Groningen. En mijn stiefdochter ervaart haar twee huizen meer als gescheiden werelden. Bij mama is bij mama, bij papa is bij papa. De spullen en gewoontes blijven meestal aan één kant. Dat werkt voor haar, en geeft haar houvast.
Maar voor mijn dochter vloeit het meer in elkaar over. Ze is thuis op beide plekken. En dat maakt de overgang soms juist lastiger. Want als je vertrekt, neem je niet alles mee, je laat je ook een deel van jezelf achter.
Misschien mogen we als volwassenen daar wat vaker bij stilstaan. Dat ‘thuis’ voor onze kinderen niet één adres is, maar twee plekken die evenveel recht hebben op die naam. En dat het missen soms net zo goed gaat over een bureau en dierbare plantjes als over een ouder.
In mijn werk als kindercoach zie ik hoe juist de kleine, vaak onuitgesproken gevoelens veel invloed hebben op kinderen. Wanneer die gevoelens gezien en erkend worden, ontstaat er ruimte om met veranderingen om te gaan. Veerkracht groeit niet door moeilijke emoties weg te stoppen, maar door ze met zachtheid en aandacht in het licht te zetten.
Bij Het Uilenhart help ik kinderen woorden te geven aan wat ze voelen, ook aan die stille, kleine gevoelens die soms zo groot kunnen aanvoelen. Samen zoeken we naar manieren om met veranderingen om te gaan, zodat zij zich veilig en gezien voelen, bij wie ze ook wonen. Wil je weten wat ik voor jouw kind kan betekenen? Neem gerust contact met me op.
