Spelen is heel belangrijk voor kinderen, dat weet iedere ouder. Maar in een restaurant of op een terras lijkt dat besef ineens te veranderen. Want dan veroorzaken spelende kinderen misschien wel overlast. Uit eten met familie of vrienden, oogsten kinderen die rustig aan tafel blijven zitten heel wat meer complimenten dan kleintjes die rondrennen.
Hoe houd je ze rustig? Met een scherm? In dit verhaal vertel ik over een ervaring die ik had en waarom ik geen fan ben van schermen in een restaurant.
Ontspannen keek ik om me heen. Deze tapasbar, in dit heerlijke Spaanse stadje, had vooral lokale klandizie. Grote families die met elkaar uit eten waren. Er waren ook kinderen, waar mijn aandacht dan als vanzelf naar toe gaat. Ik liet mijn blik langs de tafeltjes dwalen en ineens viel het me op, het was zo rustig! De volwassenen praatten geanimeerd met elkaar, maar alle kinderen bleven netjes aan tafel zitten en maakten niet eens geluid. Hun leeftijd schatte ik tussen de vijf en twaalf jaar, zo’n leeftijd waarop kinderen vooral graag spelen.
Naast het feit dat ze zo rustig bleven zitten, waren de kinderen ook niet aan het eten, zoals het jongetje op onderstaande foto.
Ze namen af en toe een slokje van hun frisdrank en verder gingen zij volledig op in hun eigen wereldje. Elk kind had namelijk een eigen scherm.
Jongens en meisjes: allemaal op een iPad of iPhone, onderuitgezakt en volledig afgesloten van de gezellige avond die hun ouders/familieleden hadden.
Dat maakte me, tsja, toch wel een beetje verdrietig.
Spelen of op de jassen zitten
Toen ik kind was, was uit eten gaan geen gewoonte. Daar was geen geld voor en het was ook een hele andere tijd. Spelen deed ik wel veel en we gingen vaak op visite bij familie. Ik kan me goed herinneren dat ik met mijn nichtjes en neefjes tijdens verjaardagen altijd óf buiten speelde óf te vinden was bij de kapstok in de gang. Daar zaten we bij elkaar, liefst bovenop de jassen. We vertelden elkaar verhalen en bedachten grote avonturen.
Hoe anders is dit nu.
Alleen verbonden met het scherm
Het had ook iets eenzaams om die kinderen daar zo te zien zitten. Ze deden niet mee en dat vonden ze blijkbaar prima. En hun ouders ook. Heel af en toe vroeg een opa of oma wat aan een van de kinderen. De jongen of het meisje in kwestie wist zich dan met moeite los te maken van het schermpje in hun handen voor een kort antwoord op de vraag.
Eigenlijk was hun brein alleen in contact met het digitale apparaat in hun handen.
Is er wel een oplossing? En wie zit daar op te wachten?
Deze zomervakantie zijn we ook met onze tieners uit eten geweest. Zij zijn op een leeftijd waarop we gesprekken voeren en we belangstellend (en soms verwonderd) luisteren naar hun visie en avonturen. Thuis eten wij sowieso altijd zonder telefoons op tafel. Onze pubers weten dat zij het contact met hun vrienden prima kunnen onderbreken tot na de maaltijd.
Is het schermgebruik door Spaanse kinderen geen probleem voor hen of voor hun ouders?, vroeg ik me hardop af. Of ben ik niet goed geïnformeerd en is het overal (lees in alle landen) hetzelfde verhaal? Maar ook: Zou het niet beter zijn als die kinderen weer zouden gaan spelen? Hoe dan? Moet ieder restaurant een soort activiteitenbegeleiding aanbieden? Ondoenlijk en ook grote flauwekul, als je het mij vraagt.
Het is misschien saai, maar kinderen kunnen leren van het gedrag van ouders, grootouders, ooms en tantes en vrienden van hun ouders. Ze leren ook van elkaar. Zeg eens eerlijk: wat doe jij met je telefoon tijdens het eten?
Wil jij dat jouw kind ook leert genieten van écht contact en spelmomenten, zonder scherm?
Als kindercoach help ik gezinnen om spel, creativiteit en verbinding terug te brengen in het dagelijks leven. Zodat kinderen zich niet alleen vermaken, maar ook sociale vaardigheden, geduld en fantasie ontwikkelen.
Benieuwd hoe dat er voor jullie uit kan zien?
Neem dan contact met me op, dan kijken we samen hoe jullie meer schermvrije momenten kunnen creëren.
